Author: Himadri

মৃণাল কলিতাদেৱৰ “বকুল ফুলৰ দৰে” কিতাপখন‌ ছমাহ মান আগতেই মোৰ ভাল লগা কিতাপবোৰৰ মাজত এখন হৈ পৰিছিল আৰু যিদিনাখন কিতাপখনে সাহিত্য একাডেমী বঁটা লাভ কৰা খবৰটো পাইছিলো সেইদিনা কেনেকুৱা লাগিছিল সেয়া হয়তো বুজোৱা টান হ’ব। “বকুল ফুলৰ দৰে” সচাঁকৈ নিভাজ সোণৰ শব্দৰে গঢ়া এখন কিতাপ। অসীম, নিৰ্মল, অনুভৱ মাষ্টৰ, মহেন্দ্ৰ মাষ্টৰ, জিলমিল, অসীমৰ মাক দেউতাক, আজলী, সীমান্ত প্ৰত্যেকটো চৰিত্ৰই আমাৰ হৃদয়ৰ একোণত ঠাই লৈছে। কিতাপখনৰ কাহিনী ভাগ প্ৰকৃততে যিকোনো বয়সৰ লোকেই পঢ়ি ভাল পাব পৰা ধৰণৰ কাহিনী। কাহিনীটোৱে শিক্ষাৰ্থী – শিক্ষকৰ পৰা আৰম্ভ কৰি বন্ধুত্ব, অভিভাৱক আদি সকলোকে সামৰি লৈছে। অসীমৰ অসীম পৰিশ্ৰম আৰু একাগ্ৰতাই তাক কেনেদৰে সাফল্যৰ পথত আগবঢ়াই নিয়ে সেয়া সচাঁকৈ আৱেগিক কৰি তোলা এক কাহিনী। নিৰ্মলৰ নিৰ্মল বুকুখনত সেই জন্মগত অসুখটোৰ কথাটোৱে পাঠকৰ হৃদয়ৰ কোনোবাখিনিত অলপ হ’লেও খুন্দা মাৰি থৈ যাব। অসীম আৰু নিৰ্মল...

বৰ্তমান আমাৰ চাৰিওফালে সংঘটিত হৈ থকা বিভিন্ন ধৰণৰ সমস্যাবোৰৰ ভিতৰত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ সমস্যাও এক ভয়ানক সমস্যা ৰূপে গা কৰি উঠিছে । জনসংখ্যা বৃদ্ধি এক এনেকুৱা ধৰণৰ সমস্যা যি আমাৰ অজ্ঞাতে আচৰিত ধৰণে বৃদ্ধি পাব ধৰিছে। এছিয়া মহাদেশৰ গোটেই দেশবোৰৰ ভিতৰত জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ ক্ষেত্ৰত চীনৰ পাছতেই ভাৰতবৰ্ষই দ্বিতীয় স্থান দখল কৰি আছে । ২০২০ বৰ্ষত ভাৰতৰ মুঠ জনসংখ্যা হ’ল প্ৰায় ১৩৮ কৌতি, অৰ্থাৎ পৃথিৱীৰ ভিতৰতো ভাৰত দ্বিতীয় স্থানত আছে। “জাতিসংঘৰ জনসংখ্যা প্ৰতিবেদন” ৰ তথ্য অনুসৰি ২০১০ ৰ পৰা ২০১৯ লৈ ভাৰতৰ বছৰি জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ হাৰ ১.২ ৰ পৰা ১.৩৯ হয়গৈ, যি চীনৰ বাৰ্ষিক জনসংখ্যা বৃদ্ধিৰ তুলনাত দুগুণ বেছি। যদি এনেদৰেই ভাৰতবৰ্ষৰ জনসংখ্যা বৃদ্ধি হৈ থাকে তেন্তে ২০৩০ চনলৈ ভাৰতবৰ্ষই প্ৰথম স্থান পাবগৈ।একেদৰে উত্তৰ- পূব ভাৰতত অৱস্থিত আমাৰ ৰাজ্য অসমও জনসংখ্যাৰ ফালৰ পৰা পিছপৰি থকা নাই। বিগত দহবছৰত ১৬.৯৩% বৃদ্ধিৰ হাৰত অ...

আমাৰ পৃথিৱীত ভগৱান নামৰ এক ঐশ্বৰিক শক্তি আছে বুলি আমি সকলোৱে বিশ্বাস কৰোঁ। এই ভগৱানেই আমাৰ সৃষ্টিকৰ্তা – বিধাতা। কিন্তু ভগৱানৰ নামতেই যুগ যুগ ধৰি বিভিন্ন প্ৰথা আমাৰ সমাজত প্ৰচলিত হৈ আহিছে। এই প্ৰথাবোৰৰ মাজত কিছুমান এনেকুৱা প্ৰথাও প্ৰচলন হৈ আছে যিবোৰ প্ৰথা কেৱল মাত্ৰ অন্ধবিশ্বাসৰ বাবে প্ৰচলিত হৈ থকা বুলি ক’লেও ভুল কোৱা নহ’ব। অন্ধবিশ্বাসৰ কৱলত পৰি প্ৰচলিত হৈ থকা এটি উল্লেখনীয় প্ৰথা হ’ল বলি দিয়া প্ৰথা। বিশেষকৈ পূজা জাতীয় উৎসৱবোৰত বলি দিয়াৰ প্ৰথাটো কৰা হয়। পূজা বুলি ক’লেই মনত এক পবিত্ৰ অনুভৱ জাগ্ৰত হয় । তেনে স্থলত এটা নিৰ্দোষী নিৰীহ জীৱন এটাক হত্যা কৰি পেলোৱাতো বাৰু পাপ নহয়নে। এসময়ত নৰবলি দি ঈশ্বৰক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছিল। কিন্তু সময়ৰ সোঁতত আৰু আইনৰ জৰিয়তে সেই নৰবলি প্ৰথাৰ অন্ত পেলোৱা হ’ল। তথাপি আধুনিকতাৰ সাজ পিন্ধি ঘুৰি ফুৰা আমাৰ শিক্ষিত সমাজখনত এই বলি দিয়া প্ৰথাৰ শেষ নহ’ল...

ভাৰতৰ ৰাজ্য অসমত ২ ডিচেম্বৰৰ দিনটোক প্ৰতি বছৰে চ্যুকাফা দিৱস বা অসম দিৱস হিচাপে পালন কৰা হয়। ক্ৰাউন প্ৰিন্স ৰূপে ১৯ বছৰ পাৰ কৰাৰ পিছত ভাতৃৰ জন্মৰ পিছত চ্যুকাফাই মোং মাও এৰাৰ সিদ্ধান্ত লৈছিল। পৰম্পৰা অনুসৰি সেই সময়ত তেওঁৰ আইতাকে তেওঁক কৈছিল যে- ” যিদৰে এখন অৰণ্যত একেলগে দুটা বাঘ নাথাকে, তেনেদৰে দুটা ৰজা এখন সিংহাসনত নবহে।” তাৰ পিছত তেওঁ ১২২৭ খ্ৰীষ্টাব্দত (কোনো কোনো বুৰঞ্জীবিদে ইয়াক ১২১৫ খ্ৰীষ্টাব্দ বুলিও কয়) তেওঁ মোং মাওৰ পৰা যাত্ৰা আৰম্ভ কৰে। ১২২৮ চনৰ,২ ডিচেম্বৰৰ দিনটোত চাও লুং চ্যুকাফাই পাটকাই পৰ্বত পাৰ হৈ দক্ষিণ পূবৰ নামৰূপ (ব্ৰহ্মপুত্ৰ নদীৰ পাৰ) পায়হি। অসমত বহুতো ভাল ঠাই বিচাৰি ঘূৰি ফুৰাৰ পিছত ১২৩৬ খ্ৰীষ্টাব্দত অভয়াপুৰী আৰু ১২৪০ খ্ৰীষ্টাব্দত ব্ৰক্ষ্মপুত্ৰ পাৰ হৈ ধেমাজি যায়গৈ। ১২৪৪ খ্ৰীষ্টাব্দত তেওঁ লিগিৰি গাঁওত যায় আৰু ১২৪৬ খ্ৰীষ্টাব্দত সিমলুগুৰি পায়গৈ। অৱশেষত ১২৫৩ খ্ৰীষ্টাব্দত...

যোৱা এবছৰৰ পৰা আমাৰ দেশত যিটো গতিত মূল্যবৃদ্ধি হ’ব ধৰিছে সাধাৰণ মানুহে জীয়াই থকাটো অসম্ভৱেই হৈ পৰিছে। সকলো বস্তুৰ মূল্যবৃদ্ধিয়ে খাতিখোৱা মানুহক দিনক দিনে দৰিদ্ৰতাৰ পথলৈ ঠেলি দিছে ।মূল্যবৃদ্ধি বুলি ক’লেই বৰ্তমান তেলৰ কথাই মনলৈ অহে। যিহেতু তেল নোহোৱাকৈ আমি এসাঁজ ভাতো খাব নোৱাৰো, সেয়ে ১০০ টকাৰ পৰা ২০০ টকা হ’লেও আমি তেল কিনি খামেই। একেদৰে অতিকৈ সাধাৰণ খাদ্য দালী , যি আমাৰ চকুৰ পলকতে ৬০/৭০ টকাৰ পৰা ১০০ টকা পৰ্যন্ত বাঢ়ি গ’ল। তথাপিও আমি সেয়া খাব লাগিব। ঠিক তেনেদৰে সু স্বাস্থ্যৰ অধিকাৰী হ’বলৈ হ’লে আমাক ফল-মূল, সতেজ শাক পাচলি আদিৰ প্ৰয়োজন। কিন্তু বজাৰত বস্তুবোৰৰ জুই চাই দামৰ বাবে সেইবোৰ কিনিবলৈও বহুবাৰ ভাবিব লগা হয়। ইমানবোৰৰ পিছতো ভেজাল খাদ্য, অধিক চিন্তা‌ অথবা আন কিবা বেমাৰৰ পৰা আৰোগ্য হ’বলৈ ঔষধেও দামৰ ক্ষেত্ৰত পিছপৰি নাথাকিল। এতিয়াৰ এই যান্ত্ৰিকতাৰ পৃথিৱীত আমাৰ দৈনন্দিন জীৱনৰ অতিকে সুবিধা...

বৰ্তমান নিজকে শিক্ষিত নাগৰিক বুলি দাবী কৰা এই সমাজখনত ছোৱালীবোৰ বাৰু সঁ‌চাকে সুৰক্ষিতনে নে ? যোৱা পাঁচ বছৰত অসমত প্ৰায় ১৮,৬৯৩ গৰাকী শিশু কন্যা- যুৱতী ধৰ্ষণ হ’ল । অৰ্থাৎ বছৰি প্ৰায় ৩ হাজাৰ আৰু প্ৰতিদিনে গড়ে প্ৰায় ১০ টাতকৈও অধিক ধৰ্ষণ কাৰ্য সংঘটিত হৈ আছে। দুখৰ বিষয়টো হ’ল যে নাৰীজনিত দোষত এন চি আৰ বিৰ তথ্য অনুসৰি যোৱা পাঁচ বছৰে ভাৰতৰ ৰাজ্যবোৰৰ ভিতৰত অসম ছয় নম্বৰ স্থানত আছে । ইয়াৰোপৰি বিগত পাঁচ বছৰত ৬৫,৮৪৫ টা গোচৰ মহিলা আৰু কিশোৰীৰ ওপৰত অত্যাচাৰ চলোৱাৰ বাবে গোচৰ ৰুজু হৈছে । কিন্তু লক্ষ্যনীয় বিষয়তো হ’ল যে ইমানবোৰ অপৰাধ কৰা কিমানজন অপৰাধিয়ে শাস্তি পাইছে ? অসমৰ নাম উজ্বল কৰা ইমান সুনামী ছোৱালীৰ আদৰ্শ থকাৰ পিছতো এচাম মানব ৰূপী দানববোৰে অপৰাধবোৰ কৰিবলৈ এবাৰো ভাবি নাচায় । যদি অপৰাধীক চিনাক্ত কৰাৰ লগে লগে কঠোৰতম শাস্তি প্ৰদান কৰা হ’লহেঁতেন তেন্তে এই ঘৃণনীয় ঘটনাবোৰ হ্ৰাস নাপালেহেঁতেন নে বা...